Beogradska Saborna crkva je gradjena od 1837. do 1840. godine na mestu stare crkve iz 1728. godine. Još od XVI veka na ovom mestu je postojala crkva posvećena istom patronu – arhandjelu Mihailu. Radove su, prema planovima Fridriha Kverfelda, izvodili pančevački majstori.
Crkva je rešena kao jednobordna gradjevina zasvedena poluobličastim svodom sa visokim zvonikom nad zapadnim pročeljem i polukružnom apsidom na istoku. Na klasicistički oblikovanim fasadama ističe se primena baroknih elemenata, naročito vidljiva u izgledu zvonika crkve. Preuzimanje ovakavog tipa sakralnih gradjevina, karakterističnih za crkveno graditeljstvo Karlovačke mitropolije, značilo je okretanje Beograda ka evropskim arhitektonskim i umetničkim tendencijama. Slikarsku i drvorezbarsku dekoraciju crkve izradili su u to vreme najpoznatiji srpski slikari, koji su svoje znanje stekli školovanjem u Beču. Ikone na ikonostasu i zidne kompozicije na svodovima naslikao je Dimitrije Avramović, dok je ikonostas rad vajara Dimitrija Petrovića. Bogatstvo enterijera upotpunjuju ostali dekorativno obradjeni elementi, poput tronova, crkvenog nameštaja i propovedaonice. Unutrašnja dekoracija je u potpunosti dovršena 1845. godine, kada je hram i osvećen. U crkvi se čuva bogata riznica starih ikona, zlatarskih predmeta, starih štampanih knjiga i drugih predmeta iz XVII i XVIII veka. Krajem 2003. i početkom 2004. godine nad zapadnim pročeljem postavljeni su mozaici sa predstavom patrona crkve. U sakralnoj topografiji Beograda Saborna crkva je od svog podizanja zauzimala najistaknutije mesto. Igrala je značajnu ulogu u mnogim istorijskim dogadjajima. Tokom XIX veka u Sabornoj crkvi je obavljano miropomazanje svih srpskih vladara pre stupanja na presto, a neki od njih su tu i krunisani. Ispred glavnog ulaza u crkvu nalaze se grobovi Dositeja Obradovića i Vuka Karadžića, dok su uz zidove naosa smeštene grobnice knezova Miloša i Mihaila Obrenovića i crkvenih velikodostojnika.
Službeni glasnik SRS br. 14/79
