U grupi srpskih manastira koji su pri kraju postojanja srpske srednjovekovne države podignuti u neposrednoj blizini Beograda, posebno mesto pripada manastirima Vinča, Rakovica i Slanci. Najstariji podaci o manastiru Slanci potiču iz 1560. godine, kada se pominje u turskim izvorima. Sudeći po tome da se pominje kao “stariji manastir”, vreme njegovog podizanja može biti i mnogo ranije, što se može utvrditi jedino arheološkim iskopavanjima. Manastir je u mnogo navrata rušen i obnavljan, u medjuvremenu održavan, da bi 1833. godine potpuno nestao. Jednostavna kapela današnjeg manastira podignuta je 1900. godine, a rekonstruisana 1969, kada se pristupilo obnovi manastira po projektu arhitekte D. Tadića. Rekonstrukcija crkve i izgradnja novog konaka završena je 1970. godine.
Manastir Slanci bio je jedno od značajnih žarišta negovanja nemanjićke kulturne tradicije na ovom području, odakle se širila dalje, pogotovo na područje Srema. U vreme propasti srpske države, ovaj manastir je bio mesto narodnog okupljanja, moralnog uzdizanja i očuvanja nacionalne svesti. Manastirsko zemljište, lokalitet od izuzetnog značaja, sadrži ostatke materijalne kulture vezane za prošlost ovog spomenika.
Rešenje Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda br. 612/1 od 30.06.1971.
