Fotografski atelje Milana Jovanovića, jedini objekat namenski zidan u tu svrhu, podignut je početkom 20. veka na Terazijama, u neposrednoj blizini kraljevog dvora, palata i javnih gradjevina koje su na samom kraju 19. veka počele da formiraju reprezentativnu „novu čaršiju“.
Milan Jovanović je u Beograd došao osamdesetih godina 19. veka i otvorio atelje u Knez Mihailovoj ulici. U srpsko podanstvo primljen je 1894. godine, a ubrzo potom postaje dvorski fotograf. Kako ugledu dvorskog fotografa više nije odgovarao improvizovani atelje, Jovanović je u decembru 1901. godine kupio imanje u Ulici kralja Milana br. 44. Imajući u vidu značaj pozicije i namenu zgrade, Milan Jovanović je angažovao arhitektu Milana Antonovića, po čijim su projektima u to vreme već bile izvedene značajne gradjevine poput Palilulske osnovne škole, Palate „Anker“ i zgrade Društva za ulepšavanje Vračara. Izgradnja ateljea je, verovatno, započeta krajem 1902, jer se iz oglasa u Beogradskim novinama vidi da je potpuno završen 1. marta 1903. godine.
Fotografski atelje je bio na spratu objekta, a u prizemlju dućani – jedan veći s leve i jedan manji sa desne strane. U većem lokalu je dugo godina, sve do otvaranja Automatskog bifea „Živković“, bila prodavnica odela Morica Tilera. Godine 1930. iseljava se radnja Morica Tilera i lokal se adaptira za potrebe Automatskog bifea, pri čemu se menja izgled portala i modernizuje fasada izmenom portala i balkona prvog sprata. U manjem lokalu je jedno vreme bila cvećara, a zatim Modni salon Vojislava Ercegovca, koji je 1932. godine zakupio i sve prostorije na prvom spratu. Posle Drugog svetskog rata, zgrada je nacionalizovana, prvi sprat je dodeljen „Beograd filmu“ za poslovne prostorije, dok su u prizemlju i nadalje ostali restoran i Modni salon Ercegovac. Kada je zgrada dobila današnji izgled, odnosno kada je stakleni krov zamenjen limenim, a staklene fasadne površine zidom od opeke, nije poznato. Moguće je da je to bilo ili 1941. godine, kada je bioskopska sala oštećena u bombardovanju Beograda, ili posle useljenja „Beograd filma“. Poput drugih objekata, zidanih na samom početku 20. veka, Atelje predstavlja spoj tradicionalnog i novog. Tradicionalni su osnova, bočni ulaz i prolaz u dvorište, organizacija prostora i podela po horizontali na sprat i prizemlje. Novi su stakleni krov i niz prozora prvog sprata, koji daju utisak jedinstvene staklene fasade. Nova je i secesijska dekorativna plastika izvedena u terakoti. Motiv puta sa foto-aparatom u bočnom rizalitu, preuzet sa reversa fotografija, jasno govori koliko o nameni zgrade toliko i o privrženosti novom stilskom pravcu. Sve kovine – od kojih se posebno ističu ulazna kapija i balkonska ograda prvog sprata – secesijski su oblikovane. Fotografski atelje na spratu imao je sve potrebne uslove za nastanak fotografske slike, jer je stakleni krov obezbedjivao dovoljno dnevne svetlosti bez koje u to doba fotografija ne bi mogla ni nastati. Veličina ateljea omogućila je inscenacije s velikim brojem učesnika, ali i uvećanje portretnih fotografija do prirodne veličine.
Godina izgradnje ateljea poklapa se s najblistavijim periodom stvaralaštva Milana Jovanovića. Umetnički i tehnički kvalitet koji je tada postigao može se meriti s najznačajnijim ostvarenjima epohe. Za zgradu Fotografskog ateljea vezan je i bioskop „Koloseum“ („Zvezda“), koji je u dnu dvorišta Jovanovićeve kuće podigao industrijalac Šonda 1911. godine. Bio je to drugi bioskop u Beogradu zidan u te svrhe i po ugovoru podignut samo na deset godina. NJegov autentičan izgled nam nije poznat, ali se na osnovu svedočenja savremenika zna da je imao enterijer oblikovan u secesijskom maniru. Fotografski atelje Milana Jovanovića utvrdjen je za spomenik kulture 1992. godine.
