Fotografski atelje Milana Jovanovića, jedini objekat namenski zidan u tu svrhu, podignut je početkom 20. veka na Terazijama. Milan Jovanović je rodjen 1863. godine u Vršcu, u porodici Stevana Jovanovića, poznatog vršačkog fotografa. Krajem sedamdesetih godina, kada je trebalo da odluči o životnom pozivu, bilo je sasvim prirodno da ode u Beč da uči fotografiju. Nakon Beča, usavršava se u Parizu, Minhenu i Trstu. U Beograd je došao osamdesetih godina i otvorio atelje u Knez Mihailovoj ulici. U srpsko podanstvo primljen je 1894. godine, a ubrzo potom postaje dvorski fotograf. Kako ugledu dvorskog fotografa više nije odgovarao improvizovani atelje, Jovanović je u decembru 1901. godine kupio imanje u Ulici kralja Milana br. 44 i angažovao arhitektu Milana Antonovića.
Izgradnja ateljea je, verovatno, započeta krajem 1902, jer se iz oglasa u Beogradskim novinama vidi da je potpuno završen 1. marta 1903. godine. Nažalost, originalan projekat ateljea nije sačuvan, kao što nisu sačuvane ni fotografije s početka 20. veka, pa o njegovom izgledu svedoči plan prepravki izloga u prizemlju, nastao 1930. godine, i nekoliko fotografija iz medjuratnog perioda na kojima je fotografski atelje sporedan motiv. Nedostatak projekta nije neuobičajen, ali čudi nepostojanje fotografija ateljea, s obzirom na to da je Jovanović snimao beogradske ulice, trgove i panorame i da je upravo on zaslužan što je ostao zabeležen izgled grada s kraja 19. i početka 20. veka na nekim od najstarijih razglednica Beograda. Neobično je i što nema novinskih članaka o tome, jer su tadašnje novine bile pune informacija o novopodignutim gradjevinama i njihovim vlasnicima, posebno kada se ima u vidu specifičnost namene i arhitekture. Bez obzira na sve to, zasigurno se zna da je na spratu bio fotografski atelje, a u prizemlju dućani – jedan veći s leve i jedan manji sa desne strane.
Posle Drugog svetskog rata, zgrada je nacionalizovana, prvi sprat je dodeljen „Beograd filmu“ za poslovne prostorije, dok su u prizemlju i nadalje ostali restoran i Modni salon Ercegovac. Kada je zgrada dobila današnji izgled, odnosno kada je stakleni krov zamenjen limenim, a staklene fasadne površine zidom od opeke, nije poznato. Moguće je da je to bilo ili 1941. godine, kada je bioskopska sala oštećena u bombardovanju Beograda, ili posle useljenja „Beograd filma“. Poput drugih objekata, zidanih na samom početku 20. veka, Atelje predstavlja spoj tradicionalnog i novog. Tradicionalni su osnova, bočni ulaz i prolaz u dvorište, organizacija prostora i podela po horizontali na sprat i prizemlje. Novi su stakleni krov i niz prozora prvog sprata, koji daju utisak jedinstvene staklene fasade. Nova je i secesijska dekorativna plastika izvedena u terakoti. Motiv puta sa foto-aparatom u bočnom rizalitu, preuzet sa reversa fotografija, jasno govori koliko o nameni zgrade toliko i o privrženosti novom stilskom pravcu. Sve kovine – od kojih se posebno ističu ulazna kapija i balkonska ograda prvog sprata – secesijski su oblikovane. Fotografski atelje na spratu imao je sve potrebne uslove za nastanak fotografske slike, jer je stakleni krov obezbedjivao dovoljno dnevne svetlosti bez koje u to doba fotografija ne bi mogla ni nastati. Veličina ateljea omogućila je inscenacije s velikim brojem učesnika, ali i uvećanje portretnih fotografija do prirodne veličine. Za zgradu Fotografskog ateljea vezan je i bioskop „Koloseum“ („Zvezda“), koji je u dnu dvorišta Jovanovićeve kuće podigao industrijalac Šonda 1911. godine. Bio je to drugi bioskop u Beogradu zidan u te svrhe i po ugovoru podignut samo na deset godina. NJegov autentičan izgled nam nije poznat, ali se na osnovu svedočenja savremenika zna da je imao enterijer oblikovan u secesijskom maniru. Nepravedno zapostavljeni, degradirani promenama vlasništva, objekti su ostavljeni da dotrajavaju umesto da budu istaknuti kao retkost i vrednost.
Fotografski atelje Milana Jovanovića utvrdjen je za kulturno dobro 1992. godine.
