Dan sećanja na žrtve holokausta, genocida i drugih žrtava fašizma u Drugom svetskom ratu obeležavamo 22. aprila. Zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda je uradio Projekat rekonstrukcije, adaptacije i sanacije Centralne kule na Starom sajmištu, a u saradnji sa Gradom Beogradom, Ministarstvom kulture i informisanja i Memorijalnim centrom „Staro Sajmište”. Projekat je dobio gradjevinsku dozvolu, te se tako posle više decenija zaborava, očekuje početak radova za koje je Ministarstvo kulture i informisanja obezbedilo sredstva. Sećajući se žrtava sa pijetetom, Zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda u domenu svog delovanja čini sve da mesta stradanja budu zaštićena, obeležena i sačuvana od zaborava. „Staro Sajmište-Logor Gestapoa“ je utvrdjen za kulturno dobro 1987. godine.
Prvi Beogradski sajam otvoren je 1937. godine na levoj obali Save, pored zemunskog, tada lančanog mosta. Imao je 14.000 m² izložbenog prostora. Do 1941. godine na Sajmu su priredjivane redovne prolećne i jesenje izložbe i izložbe specijalnog karaktera.
Za vreme Drugog svetskog rata svi izložbeni paviljoni bili su pretvoreni u zloglasni koncentracioni logor u koji su deportovani Jevreji, a zatim i drugi naši gradjani, naročito seljaci sa oslobodjene teritorije i pristalice NOP-a. Staro sajmište predstavlja najmasovnije mučilište u Beogradu tokom Drugog svetskog rata. Osnovao ga je Gestapo 8. decembra 1941. godine pod nazivom „Judenlager“. Posle likvidacije Jevreja imao je nazive: „Partizanen lager“, „Dugal 172“, „Skupni logor Sajmište“. Za smeštaj logora upotrebljeni su objekti bivšeg Sajma. Pripremu prostorija za logor obavila je grupa Jevreja dovedena iz logora „Topovske šupe“. U periodu od 12. decembra 1941. do 9. maja 1942. godine ovde su likvidirani Jevreji iz Beograda, Srema, Banata, Kosova. Posle Jevreja i veće grupe Roma, okupatori su u logor dovodili zarobljene partizane i narod sa bojišta (Sutjeska, Kozara), simpatizere NOB, grčke i albanske partizane, italijanske vojnike posle kapitulacije Italije, savezničke avijatičare.
Zatvorenici su mučeni i ubijani i u samom logoru (madjarski i ribarski paviljon), a veliki broj je odveden na prinudni rad. Logor je maja 1944. godine predat vlastima NDH, a jula 1944. godine prestao je da postoji. Savezničkim bombardovanjem aprila 1944. godine logor je teško oštećen i stradao. Danas, osim kule postoje paviljoni: turski, italijanski, čehoslovački, madjarski i paviljon Zadužbine Nikole Spasić. S istorijskog stanovišta predstavlja mesto stradanja Srba, Jevreja i Roma tokom Drugog svetskog rata, s arhitektonsko-urbanističkog, reč je o jednom od najkvalitetnije rešenih prostora grada Beograda u periodu izmedju dva svetska rata, a sa privrednog stanovišta govori o stepenu razvoja ekonomskih potencijala prestonice od 1937. do 1941. godine.
