U vreme Kneževine Srbije sagradjena je oko 1860. godine zgrada Manježa za potrebe Kraljevskog konjičkog eskadrona. Smeštena duž današnje ulice Kralja Milana, bila je to jednostavna, jednospratna gradjevina, nerazudjenog unutrašnjeg prostora. Nekoliko decenija kasnije, promeniće se njena prvobitna namena, kada se Narodno pozorište privremeno useli u zgradu zapuštene konjušnice. Pozorišni život trajao je do 1927. godine, kada je manjež izgoreo u požaru. Projektom ruskog arhitekte Nikole Krasnova na nekadašnjoj prizemnoj zgradi dozidan je sprat, kao i nad vestibilom uz južnu fasadu, čime je ostvarena jedinstvena arhitektonska celina sa ostalim delom zgrade. Fasadno platno oživljeno je nizom dekorativnih arhitektonskih elemenata i figurama na prvom spratu, autora vajara Vojislava Ratimirovića Šikoparije. Novo pozorište otpočelo je sa radom 1929. godine, sve do privremene promene namene 1931. godine, kada je zgrada preuredjena za potrebe Narodne skupštine. Nakon Drugog svetskog rata, 1947. godine izvršena je nova adaptacija zgrade za pozorište po projektu arhitekte Momčila N. Belobrka. Zgrada Jugoslovenskog dramskog pozorišta koja od tada dobija zvanično svoje novo ime, predstavljala je modernističko i monumentalno delo, sa jednostavnom i bezornamentalnom fasadom i ulaznim tremom. Zgrada pozorišta je izgorela 1997. godine, a projekat arhitekata Zorana Radojičića i Dejana Miljkovića, prema kome je obnovljena, doneo je upotrebu novih materijala – stakla i metala, čime je u potpunosti izmenjen dotadašnji spoljašnji izgled zgrade. Rekonstrukcijom fasade arhitekte Nikole Krasnova i njenim inkorporiranjem u staklenu osnovu, kao i zadržavanjem osnovne ideje arhitekte Momčila N. Belobrka u ulaznom tremu, podjednako je vrednovano nasledje pomenutih arhitekata i povezano u novi arhitektonski izraz.
Službeni list grada Beograda br. 23/84
