Profesorska kolonija u Beogradu predstavlja celovitu i jedinstvenu urbanu celinu koja je u najvećem delu izvedena u skladu sa teorijom i praksom izgradnje vrtnih gradova. Profesorska kolonija je u najvećoj meri zadržala osnovne, autentične karakteristike i vrednosti, čime se izdvaja kao zasebna urbana celina u okviru Beograda, koja poseduje kulturno-istorijske i arhitektonsko-urbanističke vrednosti. Urbanistička koncepcija zasnovana na ideji Ebznera Hauarda, o vrtnim gradovima, koju je u našoj sredini naročito propagirao opštinski arhitekta Jan Dubovi, pored formalnih elemenata kao što su radijalni sistem ulica, polukružni ili kružni trg, je podrazumevala i izgradnju tipskih pojedinačnih objekata, sa svojim prepoznatljivim stilskim i arhitektonskim konceptom. Za istorijat izgradnje posebno je značajna struktura stanovništva, odnosno osnivači Profesorske kolonije koji su bili profesori i asistenti Beogradskog univerziteta, doktori nauka i akademici. Arhitektonsko-urbanistički razvoj prostora možemo pratiti kroz dve faze.Prvoj fazi pripadaju objekti podignuti tokom 1926-27. godine u sklopu izgradnje Profesorske kolonije, većinom radjeni po tipskim projektima. Namenjeni su individualnom stanovanju i predstavljaju heterogen arhitektonski fond eklektički koncipiran u duhu arhitekture istoricizma sa elementima tradicionalne arhitekture i akademizma. Ovi objekti, sagradjeni u najvećem delu duž glavne ose komunikacije, ulice Jaše Prodanovića, čine istorijsko jezgro prostora Profesorske kolonije i predstavljaju najznačajniji gradjevinski fond, arhitektonsko-urbanističkih i kulturno-istorijskih vrednosti. Objekti podignuti u periodu 1927-41. godine u sklopu arhitektonsko-urbanističkog razvoja prostora Profesorske kolonije pripadaju drugoj fazi njenog razvoja. Namenjeni su individualnom stanovanju i u redjim slučajevima su kolektivno-stambeni objekti. Realizovani su u duhu akademske arhitekture, modernizma, kao i u svedenijim formama sa sumarnim stilskim odlikama ili bez stilskih odlika.
„Sl. glasnik RS“ br. 104/20
