Krunski venac u Beogradu, predstavlja segment šireg gradskog centra, pretežno stambene namene, koji se u urbanom smislu formira u prvim decenijama 20. veka. Izgradnja na predmetnom području se sastojala uglavnom od manjih prizemnih i spratnih stambenih kuća, građevinski i arhitektonski skromnijih koje pripadaju tipu gradske, periferijske kuće. U međuratnom periodu pak, na predmetnom području podižu se novi stambeni objekti tipa vile, sa jednim ili više stanova, kao i višespratne rentijerske zgrade kolektivnog stanovanja. Ove kuće su i danas zastupljene u najvećem procentu i formiraju ambijentalnu zonu stanovanja srednjeg i visokog kvaliteta. Zgrade su dobrog boniteta, udobnog stanovanja i arhitektonski oblikovane sa određenim ambicijama njihovih autora. To su zgrade podignute u stilu akademizma i modernizma i kao celina predstavljaju karakterističnu pojavu u beogradskoj stambenoj arhitekturi od druge do početka pete decenije 20. veka. Prostorno kulturno istorijska celina Krunski venac po svojim kulturno-istorijskim, arhitektonsko-urbanističkim i ambijentalnim vrednostima, pripada teritoriji grada sa hronološkom slojevitošću graditeljskog nasleđa. Ovaj deo Vračara je i u međuratnom periodu pa sve do danas, ostao i opstao kao stambena zona, sa velikim brojem porodičnih kuća i manjih stambenih objekata. Ono što i danas krasi stanovnike Krunskog venca je prepoznavanje značaja zajedništva i udružene akcije, za poboljšanje i očuvanje uslova života i vrednosti kraja kome pripadaju. Celina, ali i pojedinačni objekti predstavljaju vrednost kao svedočanstva urbanističkog, ekonomskog, socijalnog razvoja prestonice u periodu između dva svetska rata.
„Sl. glasnik RS“ br. 51/21
