Dom Udruženja jugoslovenskih inženjera i arhitekata u Beogradu je podignut izmedju 1933. i 1935. godine prema projektu arhitekata Milana-Miše Manojlovića i Isaka Azriela. Sagradjen je za potrebe sedišta „Udruženja jugoslovenskih inženjera i arhitekata“, strukovnog društva formiranog 1919. godine. Korpus zgrade prema ulici Kneza Miloša predstavlja blok visok četiri sprata, sa stepenišnim korpusom, dok je iz Lazarevićeve ulice volumen razlomljen i povučen od regulacione linije. Iznad masiva prizemlja uzdiže se struktura osnove u obliku latiničnog slova „L“, sa ravnom krovnom terasom na nivou prvog sprata. Fasade su ravne, bez ornamenata, sa prozorskim otvorima čija dispozicija, oblik i veličina nagoveštavaju karakter prostora koji osvetljavaju, u najboljoj tradiciji funkcionalizma. Unificirani prozorski otvori na spratovima sugerišu da se iza njih nalaze istovetne kancelarije; veliki prozori u zoni prizemlja govore o izdvojenosti javnih i reprezentativnih prostora za okupljanje i sastanke, a stakleno platno na isturenom korpusu označava poziciju stepenišnog prostora. Jedini ustupak tradicionalnoj obradi fasada predstavlja donekle drugačiji tretman prizemlja u odnosu na zone spratova, sa oblogom od kamena. Dom Udruženja jugoslovenskih inženjera i arhitekata svojim oblikovanjem i modernom obradom, trebalo je da reprezentuje ideologiju integralnog jugoslovenstva. Danas on govori o složenoj ulozi modernističke poetike na beogradskoj arhitektonskoj sceni druge i treće decenije 20. veka i doprinosi prepoznavanju načina kako odredjena ideologija dobija svoju vizuelnu i materijalnu potvrdu. Delo je visokih arhitektonsko-urbanističkih i kulturno-istorijskih vrednosti.
„Sl. glasnik RS“ br. 98/18
