U centralnom delu Karađorđevog parka nalazi se skroman zidani spomenik, koji je Aleksandar Karađorđević podigao 1848. godine u slavu ustanika izginulih 1806. godine u borbama za oslobođenje Beograda od Turaka. Četrdeset jednu godinu kasnije, 1889, za vreme vlade Aleksandra Obrenovića, ovaj spomenik je obnovljen. U XIX veku, sa uobličavanjem nacionalne ideologije, tradicionalni hrišćanski ideal žrtvovanja za veru dopunjava se idealom žrtvovanja za otadžbinu. Od Prvog srpskog ustanka u Srbiji počinje da se konstituiše mit o pobedonosnim bitkama i vođama ustanka, čije poštovanje prerasta u kult nacionalnih heroja. Jedan od simbola ovako koncipiranog nacionalnog identiteta postaje narodna vojska, a jedan od najranijih primera spomenika i prekretnica u podizanju novog tipa memorijalnih obeležja u okviru kojih se prožimaju verska i nacionalna simbolika jeste memorijalni spomenik ustanicima palim za oslobođenje Beograda 1806. godine.
Forma Spomenika oslobodiocima Beograda 1806. godine izvedena je iz tradicije javnih verskih spomenika podizanih u okviru Karlovačke mitropolije tokom XVIII veka. Karakteristika ovakvih spomen-obeležja jeste akcentovanje verske simbolike putem krsta. Nedaleko od spomenika danas se nalazi 12 nadgrobnih ploča postavljenih na grobovima ustanika. To su poslednji ostaci ustaničkog groblja koje se pružalo na velikom delu terena koji pokriva današnji Karađorđev park. Na ovom groblju sahranjeni su ustanici izginuli u osvajanju Beograda 1806. godine, izuzev Vase Čarapića, koji je, prema sopstvenoj želji, sahranjen kod manastira Rakovica. Nadgrobni spomenici ustaničkog groblja po tipu i ornamentici nemaju nikakvu specifičnost. Na samo jednom nadgrobniku u Karađorđevom parku nalazi se tekst i on kazuje da je tu sahranjen Dragutin Milutinović, koji je poginuo prvog dana borbe za Beograd.
Spomenik koji je podigao Aleksandar Karađorđević bio je u suštini spomenik na groblju ustanika. Time se i objašnjava činjenica da je spomenik junacima koji su izginuli na Tvrđavi podignut daleko od Tvrđave i varoši, na mestu koje je bilo nenaseljeno polje. Stari Beograđani pamte da je početkom XX veka broj spomenika bio daleko veći nego danas, i da su se, kao što Batalaka piše, nalazili rasejani po terenu. Uvrštavanje grobova u niz, kako ih danas vidimo, izvršeno je tokom nekog kasnijeg uređenja parka. Ograda oko spomenika postojala je do 1956. godine, kad je s dozvolom Republičkog zavoda za zaštitu spomenika kulture uklonjena u preuređenju parka. Spomenik u Karađorđevom parku ima višestepenu kvadratnu osnovu. Stubovi u zoni venca ukrašeni su heraldičkim amblemom: krstom sa četiri ocila. Na samom vrhu u središtu spomenika nalazi se krst sa upisanom godinom 1806. Obložen je veštačkim kamenom. Ploče na kojima je urezan tekst i postament krsta izrađene su od belog mermera, izuzev kamenih mermernih ploča sa ispisima, koje se nalaze u nišama gornjeg segmenta spomenika.
Aktom Umetničkog muzeja 1946. godine spomenik je stavljen pod zaštitu države. Spomenik i spomen groblje oslobodilaca Beograda 1806. utvrđeni su za znamenito mesto od velikog značaja 1979. godine.
