Osnivanje Privilegovane Narodne banke Kraljevine Srbije predstavljalo je dugotrajan proces koji je proistekao iz razvoja privrede, novca i drugih bankarskih institucija, kao i iz potrebe ekonomske i političke emancipacije Kraljevine Srbije. Zvanično, Banka počinje s radom 1. juna 1884. godine. Tog datuma pod zakup uzima prostor u Ulici kneza Mihaila br. 38 (današnji br. 50), u kući Hristine Kumanudi.
S obzirom na to da je rad Banke zahtevao veći prostor od onog koji je pružalo privremeno rešenje, za potrebe izgradnje nove zgrade 1886. godine kupljen je plac na uglu ulica Dubrovačke i Cara Lazara. Upravni odbor Banke odlučuje da izradu projekta poveri Konstantinu Jovanoviću, tada već afirmisanom arhitekti i sinu litografa Anastasa Jovanovića. Projekat Banke bio je ujedno i njegov prvi autorski rad u Beogradu. Tokom 1889. i 1890. godine trajali su radovi, da bi Banka konačno bila useljena 15. marta 1890. godine. Koliki je značaj u očima savremenika imala ova zgrada svedoči i podatak da je Konstantin A. Jovanović 1890. godine odlikovan ordenom Svetog Save III reda.
Nakon I svetskog rata, Privilegovana Narodna banka Kraljevine Srbije prerasta u Narodnu banku Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, a zbog funkcionalnih potreba, u periodu od 1922 – 25. godine, zgrada Banke biva proširena nadovezujući se na postojeće zdanje duž ulica Kralja Petra I, Gračaničke, Spasićeve i u delu Ulice cara Lazara, zauzimajući tako celokupnu površinu urbanističkog bloka u obliku nepravilne petougaone osnove. Za autora projekta dogradnje Banke ponovo je angažovan Kostantin Jovanović koji je, držeći se stilskih principa primenjenih na starijem delu zgrade, uspešno realizovao i ovaj zadatak. U ovakvoj formi zatvorenog bloka s unutrašnjim atrijumskim dvorištem, upravnoadministrativna palata Banke do danas je očuvana. Iako skrajnuta i bez urbanistički dominantne pozicije, koja dozvoljava puno sagledavanje objekta, palata Banke je realizovana skladno i harmonično i odiše monumentalnošću i reprezentativnošću. Stilska i oblikovna osnova koja je poslužila Jovanoviću kao uzor leži u arhitekturi poznorenesansnih palata Italije XVI veka, kao i u vidljivom uticaju Jovanovićevog profesora i istaknutog bečkog arhitekte Gotfrida Zempera.
Uredjenju enterijera posvećena je velika pažnja, tako da reprezentativnost unutrašnje obrade objekata ne zaostaje za rešenjem fasada. Opštem utisku bogatstva i monumentalnosti enterijera naročito doprinosi ansambl slikane dekoracije koji danas predstavlja jednu od najočuvanijih i najreprezentativnijih dekorativnih celina s početka XX veka. Ovakva vrsta dekorativnog slikarstva ne nosi autorski pečat, već je radjena po unapred osmišljenoj dekorativnoj šemi koja najverovatnije potiče iz Srednje Evrope. U oslikavanju dela objekta iz 1925. godine ponovljeni su istovetna šema, ikonografija i stilski izraz iz starijeg dela Banke.
Zgrada Narodne banke utvrdjena je za kulturno dobro 1965. godine, a za kulturno dobro od velikog značaja 1979. godine.
Enterijer
