Krajem 19. veka, Beograd menja svoj lik, napuštaju se nasledjeni modeli orijentalne varoši s krivudavim ulicama i sokacima koji su pratili konfiguraciju terena i uredjuje se prema principima evropskog regulacionog urbanizma, primenjenim prvo na prostor Varoši u šancu, a zatim u ostalim gradskim zonama. Podižu se reprezentativna državna i dvorska zdanja, parkovi, verski i stambeni objekti u duhu srednjoevropske i zapadnoevropske arhitekture. Transformacija Dunavske padine, prema prvom urbanističkom planu Emilijana Josimovića, zasnivala se na ortogonalnoj mreži približno jednakih veličina gradskih blokova odredjenih za porodično stanovanje. Menjao se i način života, pa samim tim i životni prostor, enterijer je ispunjen nameštajem i predmetima nove estetike, što se posebno moglo videti u domovima uglednih Beogradjana.
Jedan takav dom nalazi se u Jevremovoj ulici br. 39, i u vlasništvu je porodice Pavlović od svog podizanja do danas. Naime, medju prvim gradjanskim kućama u Jevremovoj ulici bila je porodična vila Koste i Anke Pavlović, podignuta 1882. godine. Do Prvog svetskog rata, bila je to mirna stambena ulica sa drvoredima i prizemnim porodičnim kućama bez gotovo ijedne trgovačke radnje. Iako je kuća izvedena prema zamisli vlasnika Koste Pavlovića, autor projekta nije poznat. Prvobitno prizemna, gradjena je postupkom karakterističnim za kraj 19. veka. Masivni podrumski zidovi bez temeljnih stopa, od tašmajdanskog krečnjaka i topčiderskog tvrdog kamena, prošarani su fugovanom opekom u krečnom malteru i premošćeni plitkim pruskim svodovima. Imala je pet soba i veliko predsoblje s podnim mozaikom sa utisnutom godinom završetka gradnje u sredini trobojnog četvorolista. U suterenskom delu nalazili su se letnja kuhinja, vinski podrum i ostave.
Kuća je spolja bila oblikovana u duhu sredonjoevropske gradske arhitekture tog vremena. U Prvom svetskom ratu je oštećena i potom obnovljena 1927. godine, kada je dozidan sprat s potkrovljem prema projektu arhitekte Milana Sekulića, skladno uklopljen u prvobitni arhitektonski koncept. Fasade su obnovljene jednoobrazno, u stilu akademizma, sa dekorativnim elementima u vidu pilastera, konzola, venaca, i prozorskih okvira. Vertikalnost fasade postignuta je kamenim kvaderima duž ivica zgrade, središnjim rizalitom i francuskim balkonima sa ukrasnom gvozdenom ogradom i šalonima. Glavni ulaz kuće je na bočnoj fasadi, a postoji i baštenski, uz koji su izvedena odredjena proširenja prema projektu arh. Dragomira Tadića. Pristupni kolski ulaz, koji je iz vremena izgradnje, sastoji se iz dva slobodna stupca i razigrane ornamentalne kapije od kovanog gvoždja. Nakon savezničkog bombardovanja 1944, Pavlovići obnavljaju stradalo potkrovlje, a osamdesetih godina 20. veka adaptiraju ga po projektu arhitekte Predraga Ristića.
Od 2003. godine u kući žive samo potomci, a spomenička celina je otvorena za javnost. Praunuk Koste Pavlovića, Djordje, arhitekta, osnovao je Kulturni centar – Dom porodice Pavlović, 2005. godine. Naime, u ambijentu Doma postavljena je stalna izložba umetničkih i etnografskih predmeta kao i istorijskih dokumenata – delovi stare gradske odeće, živopisne nošnje, raznovrsni upotrebni predmeti narodne radinosti i pokućstvo gradjanskih kuća višeg staleža. Arhivsku gradju čine diplomatski spisi, stare fotografije s posvetama, diplome, ukazi i priznanja, koji se i dalje obradjuju, štite i izlažu
Zbirka je nastala u periodu prve četiri generacije Pavlovića i dokumentuje i svedoči o burnoj nacionalnoj prošlosti i razvoju modernog gradjanskog društva. Od 2008. godine, u Domu se nalazi udruženje Interkultura, članica Evropske federacije za interkulturalno učenje (European Federation for Intecultural Learning – EFIL) i Amerikan fild servisa (American Field Service – AFS), pod rukovodstvom profesorke Ivane Pavlović, koja organizuje aktivnosti interkulturalne medjunarodne razmene srednjoškolaca. Zbog svojih kulturno-istorijskih i arhitektonsko-urbanističkih vrednosti, Dom porodice Pavlović utvrdjen je za spomenik kulture 1971. godine.