Zgrada Doma jugoslovenskih inženjera i arhitekata u Ulici kneza Miloša br.7 u Beogradu, podignuta je izmedju 1933. i 1935. godine, prema projektu beogradskih arhitekata Milana – Miše Manojlovića i Isaka Azriela.
„Udruženje inženjera i arhitekata Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca“ formirano je 1919. godine uključujući u svoje okvire sva do tada postojeća strukovna udruženja. U cilju doprinošenja jugoslovenskoj atmosferi mlade države, udruženje je već posle nekoliko meseci promenilo naziv u „Udruženje jugoslovenskih inženjera i arhitekata“. NJegovo centralno sedište bilo je u Beogradu.
Izgradnju doma beogradske sekcije Udruženja pratili su brojni problemi zbog čega je od inicijative za izgradnju 1921, do njegove realizacije prošlo više od decenije. Posle dva konkursa koja su ostala bez prve nagrade, ali na kojima su najveću pažnju privukli projekti Milana Zlokovića i Dušana Babića u stilu ar deko arhitekture, i nakon definisanja različitih lokacija za izgradnju doma, konačno je odlučeno da se se objekat podigne u Ulici kneza Miloša.
Na konkursu 1933. godine dodeljena je prva nagrada. Milan – Miša Manojlović i Isak Azriel projektovali su objekat potpuno bezornamentalnih fasada, izrazito moderan za tadašnju beogradsku arhitektonsku scenu. Funkconalni aspekt je takodje pažljivo razmatran što je za posledicu izmedju ostalog imalo povlačenje zadnjeg kraka prema Lazarevićevoj ulici i formiranje velike letnje terase na nivou prvog sprata, dok je korpus zgrade prema Kneza Miloša ostao jedinstven blok visok četiri sprata. Ovakvo rešenje je bilo jedinstveno u tadašnjoj beogradskoj arhitekturi.
Jednostavna plošna fasada bez elemenata dekorativne i arhitektonske plastike, bila je suviše moderna i suviše radikalna, i naišla je na neodobravanje. Zato su tokom izvodjenja napravljeni ustupci. Stepenišni trak je izdvojen iz kompaktne mase u vidu korpusa sa staklenim platnom koji nadvišava volumen gradjevine. Ulaz u Dom trebalo je da bude označen ženskom figurom – personifikacijom jugoslovenskih inženjera i arhitekata. Ona medjutim nikada nije postavljena na fasadu. Polihromna obrada fasade, kao i obloge od kamnih ploča u prizemlju, trebalo je da doprinesu njenoj likovnosti i dopadljivosti. Veliku dozu odgovornosti za nastale promene i ulogu „spasioca časti beogradskoh arhitekata“ imao je jedan od vodećih modernista – arhitekta Dragiša Brašovan.
Nakon kratkotrajne fukncije sedišta Radio-komiteta Vlade FNRJ, početkom pedestih godina 20. veka zgrada je vraćena je inženjerima i arhitektima, ovaj put kao „Dom Saveza društava inženjera i tehničara Srbije“. Istovremeno, formiran je Savez ineženjera i tehničara Jugoslavije. Za njihove potrebe je arhitekta Radivoje Tomić izgradio je novu zgradu na susednoj lokaciji 1961-1969, sa željom da se oblikovno nadoveže na postojeće zdanje.
Godine 1999. u prizemlju i suterenu Doma UJIA formiran je bioskop „Tuckwood“, koji je i danas u funkciji.
Objekat je utvrdjen za kulturno dobro 2018. godine.