Amam kneza Miloša jedini je sačuvan objekat nekadašnjeg dvorskog kompleksa, koji je knez Miloš Obrenović podigao 1836–1837 godine, na tada nenaseljenom prostoru uz nekadašnji Topčiderski drum. Ovaj deo grada uz današnju Ulicu kneza Miloša nastanjen je relativno rano, već sredinom 19. veka budući da se ulica formirala kao reprezentativni, promenadni put od Beograda ka Topčideru. Prema zamisli samog kneza Miloša, tu je formiran prvi državni, administrativni i vojni centar srpskog Beograda.
Ovaj savamalski dvorac kneza Miloša, zajedno sa baštom, završen je 1836. godine i prvobitno je bio namenjen povremenom boravku njegovih sinova Milana i Mihaila. U sredini bašte knez je podigao i amam. Prvih godina konak–dvor je služio kao konačište za strance, kada bi dolazili knezu u goste. Odlaskom kneza Miloša u izgnanstvo, a zatim i kneza Mihaila, konak je zajedno sa baštom predat državi za smeštaj Ministarstva finansija Kneževine Srbije. Po tome je park i dobio ime. Po povratku iz izgnanstva – jula meseca 1864. godine, knez Mihailo je Finansijski park proglasio narodnim i na taj način je Beograd dobio prvi javni park.
Dvor je teško stradao u bombardovanju 1941. godine, nakon čega je srušen. Od celokupnog kompleksa ostao je jedino amam. Iako sagradjen u vreme uspostavljanja novovekovne srpske države (1836-1837), objekat je pravljen prema principima turskih javnih kupatila. Pretpostavlja se da je objekat izveden prema zamisli Hadži Nikole Živkovića, „dvorskog“ neimara kneza Miloša, kome se pripisuju najznačajnije gradjevine u Beogradu iz ovog perioda – Konak kneza Miloša u Topčideru i Konak kneginje Ljubice.
I pored toga što dimenzije zgrade nisu velike, ona ima sve sastavne delove amama – šadrvan, kapaluk, halvat, haznu i ćulhan. Ulaz vodi u najveću prostoriju, u kojoj se obično nalazi šadrvan – vrsta fontane. Ova prostorija služila je kao garderoba i kao mesto za okupljanje. Odatle se ulazi u kapaluk, u kojem je bilo toplije nego u šadrvanu, a koji je služio za pripremu i odmor posle kupanja. Prostorije za kupanje su halvati, a topla voda stizala je kroz sistem cevi iz rezervoara za toplu vodu – hazne. Ložionica u kojoj se voda greje je zasebna prostorija koja se naziva ćulhan.
Objekat je koncipiran kao samostalna gradjevina pravougaone osnove. Glavna prostorija, koja je služila za kupanje i odmor, zasvedena je plitkom kupolom, izvedenom koncentričnim postavljanjem opeka. Poseban detalj kupole i svodova predstavljaju otvori za osvetljenje, pokriveni staklenim klobucima. Amam kneza Miloša je utvrdjen za kulturno dobro 1948. godine
U amamu su više puta vršeni konzervatorsko-restauratorski radovi. Poslednjih decenija objekat je u privatnom vlasništvu, u funkciji koja nije adekvatna spomeničkim svojstvima i značaju ovog objekta.
