Zgrada Patrijaršije je gradjena u periodu od 1933. do 1935. godine, na osnovu projekta iz 1932. godine. Zgrada je podignuta na mestu starog, porušenog mitropolijskog dvora. Autor projekta je arhitekta ruskog porekla Viktor Lukomski. Po završetku gradnje zgrada Patrijaršije je dobila veoma povoljne ocene od strane tadašnje javnosti, a u štampi je opisana kao: impozantna velikolepna gradjevina, čiji uprošćeni neovizantijski stil odgovara sveštenom delu Beograda.
Usled znatnog pada terena prema Savskoj terasi gradjevina je dobila nejednak broj spratova na bočnim podužnim stranama. U suterenu i prizemlju su smeštene ustanove SPC, kancelarije, arhive i sala za duhovni sud. Prvi sprat je u celini rezervisan za patrijarha i obuhvata apartman, kabinet, kapelu, biblioteku, trpezariju, salu za prijem i apartman za visoke goste. Na drugom spratu su radne prostorije – sale za sednice, dvorana za sabor arhijereja, Sinod i Patrijaršijski savet. Uz istočni blok zdanja prislonjen je depadans sa apartmanima za crkvene velikodostojnike. U unutranjem dvorištu smeštena je kapela posvećena Svetom Simeonu Mirotočivom iznad koje se uzdiže monumentalno kube. Pored funcije sedišta SPC u okviru zgrade Patrijaršije su smeštene i dve veoma značajne kulturne institucije: Muzej Srpske pravoslavne crkve i Biblioteka Patrijaršije.
Arhitektura zgrade Patrijaršije predstavlja veoma kompleksno i heterogeno rešenje. Po svojim stilskim odlikama ona je trebalo da zadovolji konzervativne naručioce, pa je stoga i koncipirana kao slobodna reinterpretacija graditeljskog nasledja vizantijskog kulturnog kruga. Nacionalni stil je prezentovan pre svega u piramidalnoj strukturi stepenasto superponiranih masa, arkadnim nišama, lukovima, konzolama i detaljima plastične i slikane dekoracije. Ipak duh akademizma je vidljiv u samoj dispoziciji osnove i rešenju rasporeda prostorija, u trodelnoj vodoravnoj podeli zona fasada, pravilnim oblicima otvora i isticanju podeonih venaca i strogoj upotrebi drugostepene plastike. Uticaj tada dominantnih modernističkih shvatanja prepoznaje se u jednostavnim neutralnim površinama zidnog platna i karakterističnim pravougaonim prozorima najvišeg sprata bočnih traktova. Enterijer je oblikovan reprezentativno, ali sa izvesnom strogošću, shodno njegovoj funkciji.
Pored zgrade Patrijaršije, Viktor Lukomski je ostvario izvanredan spoj vizantijskih reminiscencija i modernističkog tretmana u projektu za hotel „Avalu”, koji je podignut 1931. godine. Modernistički uticaj se u ovom slučaju, pre svega, ogledao u svedenom tretmanu fasadnih površina, sistemom otvora i funkcionalnim rasporedom u enterijeru.
Arhitektonski koncept zgrade Patrijaršije predstavlja hibridan i heterogen model, nastao kao potreba da se prezentuje monumentalnost kroz upotrebu tradicionalnih stilskih formi nacionalnog stila i akademizma u koji su vešto ukomponovani elementi modernističke arhitekture koja je u doba podizanja objekta predstavljala opšteprihvaćenu arhitektonsku tendenciju.
Objekat je utvrdjen za spomenik kulture 1984. godine.
