Umetnički paviljon „Cvijeta Zuzorić“ nalazi se na Dunavskoj padini, neposredno uz jugoistočni front Beogradske tvrdjave, u prirodnom, parkovski rešenom ambijentu Malog Kalemegdana. Istorija zidanja Paviljona nosi u sebi sliku kulturnog razvoja naše sredine, dok njegovo oblikovanje svedoči o naprednim arhitektonskim idejama medju beogradskim graditeljima krajem treće decenije 20. veka. Udruženje prijatelja umetnosti „Cvijeta Zuzorić“, čije je ime čuvalo sećanje na dubrovačku pesnikinju i ljubiteljku umetnosti iz 16. veka, 1923. godine došlo je na ideju da se u Beogradu, kao prestonici Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, podigne paviljon u kojem bi se isključivo izlagala dela. Do tada, ona su izlagana najčešće u gimnazijskim salama i svečanoj sali Kapetan Mišinog zdanja, budući da nije postojao prostor posebno predvidjen za ovu vrstu koncepta i sadržaja. U cilju prikupljanja priloga za izgradnju umetničkog paviljona, u februaru 1923. godine, priredjen je bal u „Kasini“ pod nazivom „Hiljadu i druga noć“, u organizaciji Branislava Nušića, tada načelnika Umetničkog odeljenja Ministarstva prosvete. U narednim godinama nastavljeno je sa daljim prikupljanjem priloga od imućnih i istaknutih ličnosti i ustanova. I kralj Aleksandar Karadjordjević je povodom osvećenja kamena temeljca 1927. godine darovao veću novčanu pomoć Udruženju, dok je Mihailo Pupin u dva navrata pomogao prilikom otplate dugova.
Krajem 1925. godine Umetničko odeljenje Ministarstva Prosvete raspisalo je konkurs za podizanje novog izložbenog prostora. Prvobitno, paviljon je trebalo da bude podignut na terenu preko puta Saborne crkve, u neposrednoj blizini Konaka kneginje Ljubice. Arhitekti su pri projektovanju morali da vode računa o terenskim uslovima i o orijentalnom stilu zgrade konaka. Prvu nagradu na konkursu dobio je Branisav Kojić, drugu Milan Zloković, a treću Mihailo Radovanović. Ovaj prvonagradjeni projekat nikada nije izveden, budući da je ubrzo po završetku konkursa Beogradska opština ustupila Udruženju „Cvijeta Zuzorić“ zemljište na Malom Kalemegdanu. U vezi s potrebom da se projekat prilagodi novom terenu arhitekta Kojić izradio je nov plan. Svečano polaganje kamena temeljca i uzidjivanje povelje obavljeno je 6. novembra 1927. godine, a objekat je završen krajem naredne godine.
Prva jesenja izložba beogradskih slikara i vajara otvorena je 30. decembra 1928. godine u tek dovršenom paviljonu „Cvijeta Zuzorić“. To je bila prva redovna godišnja izložba, koja je prerasla u tradicionalnu smotru beogradskih umetnika. Godina 1929. postala je prekretnica u umetničkom životu Beograda, jer su izložbe u Paviljonu pokazale javnosti i umetnicima različite mogućnosti izražavanja.
Arhitekta je objekat komponovao kao simetričnu, volumetrijski razudjenu masu. Osa simetrije, medjutim, ne prolazi kroz vestibil, kako bi posetilac očekivao, već kroz terasu orijentisanu prema padini. Horizontalni venci su naglašeni, ali na zidnim površinama gotovo da nema nikakve dekoracije. Prozorski otvori predstavljaju čiste proboje u masama, bez posebnog akcentovanja. Monumentalni jonski stubovi bez kanelura flankiraju ulaz u vestibil, a isti motiv ponovljen je i ispred male sale. Elementi klasične arhitekture upotrebljeni su tako u jednom sasvim novom duhu. Tretman fasada ukazuje na modernu svedenost, ali dekorativnost je ostvarena stepenovanjem masa. Svi ovi aspekti Paviljona ukazuju na okretanje evropskim uzorima i pre svega ar deko arhitekturi.
Do velike rekonstrukcije Paviljona sedamdesetih godina 20. veka, iznad glavnih ulaznih vrata nalazila se alegorijska predstava umetnosti, izradjena u tehnici vitraža, delo slikara Vase Pomorišca. Ispred Paviljona je 1936. godine postavljena fontana pod nazivom „Budjenje“ u vidu nage ženske figure sa golubovima iz čijih kljunova izbijaju mlazevi vode, rad vajara Dragomira Arambašića. Nakon nekoliko decenija funkcionisanja, u cilju prilagodjavanja savremenim zahtevima, uradjena je velika adaptacija enterijera Paviljona prema projektu arhitekte Gradimira Medakovića. Radovi završeni 1975. godine obuhvatili su izgradnju nove galerije, izložbenih sala, uklanjanje staklenog krova, uvodjenje pokretnih panoa koji omogućavaju više paralelnih i potpuno izdvojenih izložbi, kao i uvodjenje najsavremenije klimatizacije i rasvete. Dok je enterijer pretrpeo velike izmene, u spoljnom oblikovanju zadržan je autentičan arhitektonski koncept Branislava Kojića, koji i danas svedoči o otvorenosti beogradskih autora za napredne ideje njihovih evropskih savremenika. Danas se ovde nalazi sedište Udruženja likovnih umetnika Srbije.
Umetnički paviljon „Cvijeta Zuzorić“ kao reprezentativan primer jednog vremena, kako sa stanovišta arhitektonskog razvoja tako i sa stanovišta opštih pojava u društvenim i umetničkim kretanjima, proglašen je za spomenik kulture 1973. godine.
