Zanimljivu arhitektonsko-prostornu pojavu čini blok građanskih kuća Knez Mihailova 46, 48 i 50, nastao sedamdesetih godina HIX veka podizanjem spojenih zgrada jedinstvenog sadržaja, namene i stilske obrade. Ove zgrade predstavljaju prvo jezgro novoprojektovane Ulice kneza Mihaila, neposredno po usvajanju prvog modernog urbanističkog plana Emilijana Josimovića iz 1867. godine, u isto vreme i prvi materijalizovani rezultat planski sprovedene reguilacije stare varoši nakon odvajanja od turske uprave i orijentalne organizacije života. Podizanjem ovog bloka građanskih kuća označava se početak prekida sa tradicionalnom balkanskom arhitekturom. Ove tri zgrade, s obzirom da su nastale u isto vreme, reprezentuju istovetne istorijske, arhitektonske i urbanističke vrednosti.
Sve tri zgrade imaju jedinstvenu obradu, izvedenu na stilskom prelazu od romantizma ka renesansnim formama, podignute su u nizu, sa glavnim delovima prema ulici i krilima u dvorištu, imaju isti broj etaža, izgrađene su istim građevinskim postupcima i materijalima, istih su namena i sadržaja: stambeno-poslovne kuće. Plastična dekoracija, pored uloge ukrasa, ima funkciju odvajanja ili naglašavanja fasada, dok ih vencima i frizovima spaja. Ovaj tip biće kasnije uzor izgradnji istih ili sličnih zgrada u arhitektonskoj delatnosti u Beogradu.
Kuća u Knez Mihailovoj 46 je sagrađena 1869. godine kao stambena kuća (sprat) sa trgovačkim radnjama (prizemlje) za beogradskog trgovca Veljka Savića. Sa susednom zgradom broj 48, jedna je od prvih koje su izgrađene u Knez Mihailovoj ulici odmah po usvajanju prvog regulacionog plana 1867. Prvobitni izgled zgrade pretrpeo je izvesne izmene, popravkama i dogradnjom koje su počele 1912. godine u dvorišnom delu, na fasadama i u međuspratnoj konstrukciji (arhitekta D. Vladisavljević). Restauracijom 1977. godine u znatnoj meri je vraćen nekadašnji izgled fasade.
Krstina mehana, Knez Mihailova 48, izgrađena je 1869. godine, odmah po regulaciji Knez Mihailove ulice, kao administrativno-trgovačka zgrada u kojoj su braća Krstić, njeni vlasnici, otvorili gostionicu i hotel. Ovu reprezentativnu jednospratnicu, oblikovanu elementima romantizma i akademizma, bez obzira na uticaj Evrope, vlasnici su ipak nazivali Krstina mehana. S obzirom da je hotel posedovao veliku salu na prvom spratu u njoj su se, do izgradnje Narodne skupštine 1882. godine u Ulici Narodnog fronta, održavale skupštinske sednice. Ova sala i danas postoji u levom krilu sprata, a lučno zasvedenim prozorima izdvojena je i na spoljnoj fasadi zgrade. Godine 1921. početo je nadziđivanje sprata prema planu arhitekte Danila Vladisavljevića. Do 1926. godine zadržala je autentičan izgled reprezentativne fasade prema Knez Mihailovoj ulici, a u toku iste godine, po projektu arhitekte Milana Sekulića izvršena je promena otvora u prizemlju. Kasnijom rekonstrukcijom vraćen je prvobitni izgled fasade prema Knez Mihailovoj ulici.
Kuća Hrisande Kumanudi, Knez Mihailova 50, izgrađena je 1870/71. godine, kao ugaona reprezentativna građanska zgrada i imala je dvojaku namenu: stambene prostorije na spratu, poslovne i trgovačke u prizemlju. Zgrada je do kraja XIX veka zadržala svoj prvobitni izgled, a od kraja veka počele su prepravke na račun integralnog izgleda. U zgradi je jedno vreme bila smeštena Francusko-srpska banka, zatim belgijski i engleski konzulat. Prelaskom u vlasništvo porodice Kiki kuća je zaveštana Beogradskoj trgovačkoj omladini. Tada su preduzete izmene celokupne fasade u prizemlju. Poslednjom rekonstrukcijom izvedenom 1975-1977. godine vraćen je prvobitni izgled fasade. Dekorativni radovi su originalni, samo su promenom strukture materijala dobili novu presvlaku, a time donekle, jasnoću i plastičnost.
Građanske kuće su utvrđene za kulturno dobro 1966. godine.
