Viši konzervator Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda Aleksandra Šević, dipl. inž. arhitekture dobitnica je Godišnje nagrade Društva konzervatora Srbije za uspešno i celovito sproveden istraživački i projektantski postupak, konzervatorsko restauratorski pristup i realizovan projekat rekonstrukcije, sanacije i adaptacije objekta Centralne kule u kompleksu Starog sajmišta u Beogradu i njegovu prenamenu u izložbeni prostor Memorijalnog centra „Staro sajmište“.
Centralna kula je izgradjena 1937. godine po projektu arhitekte Aleksandra Sekulića. U doba Prvog beogradskog sajma kula je imala dvostruku ulogu: kao izložbeni paviljon okružen zrakasto prizidanim aneksima, a u isto vreme bila je i naglašeni centralni motiv na prostranom središnjem trgu Sajmišta vidljiv sa najudaljenijih tačaka grada. Svoju autentičnu namenu imala je do 1941. Za vreme nacističkog logora (1941-1944), u ovoj zgradi je bio smešten deo logorske uprave. U periodu od 1947-1950 u njoj je bila smeštena Generalna direkcija omladinskih radnih brigada angažovanih na izgradnji Novog Beograda, a 1952. godine dodeljena je umetnicima (slikarima, vajarima) za potrebe ateljea.
Kompleks Starog sajmišta proglašen je za spomenik kulture kao „Staro sajmište-logor Gestapoa“ Odlukom Skupštine grada Beograda od 9. jula 1987. godine.
Tokom postojanja Centralna kula je pretrpela značajne promene kao posledicu njene različite namene u pojedinim istorijskim periodima. Izmenjen je autentični izgled brojnim intervencijama kako na fasadi i u volumenu, tako i u samom enterijeru. Kula ima prizemlje, sprat i toranj sa dva oblikovno različita segmenta. Usled dugogodišnje nebrige objekat je u potpunosti bio devastiran.
Projekat rekonstrukcije, sanacije i adaptacije, čiji je glavni i odgovorni projektant Aleksandra Šević na čelu tima stručnjaka, imao je za cilj statičku sanaciju objekta, vraćanje autentičnog izgleda, gabarita i volumena, arhitektonsko – oblikovnih elemenata, prilaznih stepeništa, transformaciju fasadnih otvora u izvorne pozicije i veličine, sanaciju svih oštećenja i adaptaciju za novu izložbenu namenu.
Projektom, posebno njegovim prilagodjavanjem novootkrivenim detaljima tokom izvodjenja radova objektu je vraćen arhitektonski izraz moderne arhitekture medjuratnog perioda, a obnovljena struktura rešetkastog oblikovanja tornja upućuje na izuzetnu veštinu uklapanja elemenata konstruktivizma u ukupni arhitektonski sklop koji ovaj objekat čini jedinstvenim arhitektonskim ostvarenjem.
Kompleksan pristup u zahtevnom praćenju realizacije radova, podrazumevao je i dodatna istraživanja kao i saradnju sa stručnjacima različitih profila što je rezultiralo uspešno obavljenim složenim konzervatorskim ili restauratorskim radom.
