U predgradju nekadašnje Savamale, na uglu ulica Kraljevića Marka i Gavrila Principa, nalazi se Manakova kuća. Savamala je početkom devetnaestog veka, pored Palilule, bila jedino predgradje naseljeno uglavnom Srbima. Kada je knez Miloš Obrenović u prvoj polovini devetnaestog veka od turskog paše dobio na poklon Savsko priobalje, ono je imalo izgled seoskog naselja sa sirotinjskim prizemljušama, trošnim ribarskim kolibama i ponekom ciganskom čergom. U želji da od Beograda napravi moderan grad, Miloš je započeo radove na regulaciji i transformaciji ovog područja.
Regulisanje nove varoši, nije razume se izvršeno onako kako su to zamišljali knez i njegovi savetnici. Privatna lica kupovala su placeve i zidala kuće gde i kako su htela. Manakova kuća upravo svedoči o stanju pre regulisanja i nastanka, nove, srpske Savamale. NJu su, po naredbi kneza, „indžiliri“ morali da čuvaju dok su rušili Savamalu i prosecali nove ulice. Ne zna se tačno vreme izgradnje ove kuće. Pretpostavlja se da je podignuta u vreme kada su podizani Kafana „?“ ili nešto kasniji Konak kneginje Ljubice. Postoji više legendi koje se vezuju za ovu kuću. Po nekim predanjima, u njoj je bio smešten tatar (pošta) kneza Miloša Obrenovića. U vreme Miloša Obrenovića nisu postojale uredjene pošte, niti poštanske linije sa odredjenim pravcem i vremenom odlaska i dolaska pošiljki. Prenos pošte vršile su, prema potrebi, pismonoše na konjima koji su se zvali tatari. Noseći poštu, tatari su se tokom puta kratko zadržavali u poštanskim stanicama, gde su menjali konje, odmarali se i jeli. Po njima su se nazivale poštanske stanice, a po predanju jedna od njih, Manakova kuća, bila je na liniji na kojoj su tatari prenosili službena pisma i državne dokumente. Za ovu staru gradsku kuću vezuje se i legenda da je bila namenjena turskom agi i njegovom haremu.
Pouzdano se zna da je kuću kupio Grk Manojlo Manak, koji je sedamdesetih godina devetnaestog veka u prizemlju držao pekaru i kafanu, dok je sprat koristio za stanovanje. Po njegovom rodjaku Manaku Mihailoviću, dobila je i ime. U sećanju starih Beogradjana ostala je zapamćena kao kafana.
Manakova kuća je locirana na staroj regulaciji.. Gradjena je u bondručnom sistemu, sa ćerpičem u blatu. Pokrivena je ćeramidom. Ima podrum, prizemlje, medjusprat i sprat. Sredinom pedesetih godina dvadesetog veka zgrada je bila ruinirana i sklona padu. NJeno rušenje je sprečeno, a Zavod za zaštitu spomenika kulture grada Beograda je od 1964. godine do 1968. izveo restauraciju i konzervaciju. Radovi su izvedeni namenski za smeštaj etnografske zbirke Hristifora Crnilovića (1886–1963), slikara, jednog od retkih istraživača i kolekcionara folklornog nasledja, koji je za sobom ostavio tako značajnu kolekciju predmeta da predstavlja svojevrstan muzej narodnog stvaralaštva.
Obnovljena Manakova kuća ustupljena je na korišćenje Etnografskom muzeju za smeštaj, čuvanje i izlaganje pomenute zbirke. Danas se tu nalaze i radionice za izučavanje tradicionalnih zanata i narodne radinosti – ručno tkanje i keramiku, kao i škola klasičnih grafičkih tehnika. U prizemnom delu Manakove kuće postoji etno-izlog. Utvrdjena je za kulturno dobro od velikog značaja 1979. godine.
